Toen ik klein was was er een ritueel op het schoolplein om ruzies bij te leggen. Het heette 'vrede'. In een kring stapte je op je tegenstander af en vroeg 'wil je vrede' en het antwoord werd geacht bevestigend te zijn. Vervolgens schudde je elkaar de hand onder het gelijktijdig uitspreken van het woord 'vrede'. Dit gebeurde ook binnen de kring, waardoor de kinderen in de kring een soort functie als getuigen kregen.In Israel hebben de kinderen iets dergelijks. Als je ruzie hebt, ben je 'broges' en om die situatie te veranderen is er 'sjolem' nodig. De twee die 'broges' zijn haken elkaars pink in en schudden op die manier de hand en verklaren 'sjolem'. Ik weet niet of er getuigen vereist zijn.
Nu een vertaling van het stukje dat Rachel in het Hebreeuws schreef:
Oded en Itamar zijn dikke vrienden sinds het begin van de kleuterschool. Gisteren kwam Itamar terug van school en toonde ons een afdruk van tanden op zijn rug. Hij vertelde dat Oded hem achtervolgd had op school, hem geprobeerd had te slaan en hem gebeten had. 'Waarom', vroegen wij. 'Ik weet het niet', antwoordde Itamar. 'Wat heb je gedaan?' 'Ik heb de juf geroepen en Lior en Ofir hebben me beschermd.'
Vandaag vertelde Itamar mij dat hij en Oded sjolem hebben gemaakt. 'Hoe dat,' vroeg ik. 'Ik heb hem gezegd dat ik alweer sjolem met hem ben en hij heeft gezegd dat hij sjolem met mij is.' 'Waarom heb je sjolem met hem gemaakt, Itamar?' 'Zodat hij me niet meer zou slaan.'
