RabiAkiva

"Rabbi Akiva is the hero of all converts," my friend Moshe declared. I was stunned. We were discussing conversion in spite of my creeping reluctance.

Rabbi Akiva was a simple herdsman who converted at the age of 40 for the sake of his Jewish wife Rachel. I was near 40 at the time, I am married to Rachel and, by accident, I have RabiAkiva as my alias on many a website.

You see, once upon a time I had to fill out a form on the internet and had to fill out my address as well as choosing an alias. We lived in Rabi Akiva street at the time and I got the cells mixed up, so that RabiAkiva became my alias. I got used to the name and kept it.

Will I ever convert? You know, if they will come up with a secular version of conversion I surely will. But recently I heard of this concept "יהודים לא-יהודים", referring to non-Jews who live in Israel among the Jews and regard themselves as Jews, identify with Jews and are in no way different from the secular Jewish majority in Israel. That's me all right. So in that respect I AM already a Jew and indeed, ever since I proudly requested and acquired Israeli citizenship, that is exactly how I feel.

Rabbi Akiva is regarded as one of the greatest scholars of Judaism. I tickles me senseless, to carry that name and identify with him, but I fail to see how I could ever become one. In any case, I study Judaism in my own way. I'll write about the podcasts and the reading in entries to come, but at this point i can only express how I am intimidated and at the same time fascinated by the vastness of Jewish learning. That is so much above and beyond of whatever Christianity I grew up with and got to know. I'll never begin to grasp that, I feel, and I have completely the wrong head for it, I feel, but you know what? I may have some original insight. Some footnote to Rabbi Akiva, why not?

Anne de Vries de schrijver

"Ben je familie van Anne de Vries, de schrijver?"
Tegenwoordig wordt de vraag me niet meer zo vaak gesteld. Nee ik ben geen familie van de Schrijver van 'Bartje' en de kinderbijbel. En ik bid niet voor bruine bonen, al eet ik ze best graag, want ik bid niet voor het eten. Al zeg ik de ברכה voor de חלה op ערב שבת, maar of dat telt....?

Anne de Vries is een naam die je kunt associeren met schrijven. Een speciaal soort schrijven. De streekroman, het gereformeerde proza. Ik kom uit een gereformeerd nest en heb tot en met de universiteit binnen mijn zuil onderwijs genoten, maar heb me nooit met DE Anne de Vries geidentificeerd. Toen ik bedacht dat ik wilde schrijven (na het zien van de film 'The Prize', wat een giller!), dacht ik aan ander soort schrijvers. Ik heb Hesse geprobeerd te imiteren. Thomas Mann, Albert Camus en later Erich Maria Remarque, maar nooit Anne de Vries.

Ik heb in 1992 een verhaal gepubliceerd in De Lift over een lesbienne die verliefd wordt op een man -- geen regionale literatuur en gereformeerd was het ook niet erg. Er moeten dit jaar vier verhalen van mij uitkomen in een bundel van ervaring van Nederlanders in Israel, verder hbe ik geen grote daden verricht op schrijfgebied. Om met Jan Hanlo te spreken: ik ben micro-produktief. Daarbij heb ik ook altijd een maniakale kloof gehad tussen het niveau waar ik naar streefde (het allerallerallerhoogste) en het vertrouwen dat ik had in mijn eigen capaciteiten (nihil). Een tocht met meer klippen dan zee. Er zijn een paar verhalen langs de klippen geglipt, misschien dat ik ze nog wel eens ergens on line zet. Op mijn site http://www.k1k.nl of anders hier.

1998 is het jaar geworden van de totale omslag. Het jaar dat ik van burgerlijke status, vak, land, taal en werk veranderde. Het schrijven leek even dood te vallen, al zou blijken dat het bloed kruipt waar het niet gaan kan.

Israel werd mijn nieuwe land en omdat ik niet joods ben (dat zullen nog wel eens zien) had ik geen ander ticket om het land binnen te komen dan mijn huwelijk met Rachel Frid. Toen dat huwelijk werd erkend, konden we onze achternaam veranderen. Dat is iets dat in Israel zoveel makkelijker gaat dan in Nederland. In Nederland wilden we onze beide achternamen al combineren, maar ging dat niet zo een, twee, drie en heten we allebei zoals oorspronkelijk, met de toevoeging 'echtgenoot van'. Op die dag, daar op het kantoor van de immigratie, toen ons huwelijk werd erkend voor de Israelische wet, toen konden we ter plekke een nieuwe naam aannemen. Het had ook De Frid kunnen worden -- achteraf was dat misschien wel handiger geweest, maar ik hing meteen naar instandhouding en samenvoeging.
Is dat symbolisch? Is dat waar ik naar neig? Alles bewaren en de verworven elementen samenvoegen? Zoals ik de kwaliteiten van mijn ouders probeer samen te brengen al lopen ze uiteen en gaven ze in de gezinspraktijk van mijn jeugd meer frictie dan harmonie. Wil ik een jood-niet-jood worden zonder mijn calivinistische template op te geven? Ik denk het wel, al houd ik niet van dat calvinisme in heel veel opzichten, maar sinds ik wat van de basis (Erasmus, Geert Groote, Thomas a Kempis, Luther, Calvijn) ben gaan begrijpen (daarover later een keer meer), zie ik dat onversneden individualisme en die insteek ligt me wel, dat individuele kennen kenmerkt mij en dat is mijn kracht, geloof ik.
Hoe dan ook. Het werd een keuze tussen De Vries Frid en Frid de Vries, waarbij we er in vijf minuten uitwaren dat het tweede beter bekte.

Sindsdien ben ik Anne Frid de Vries. Hoe anders klinkt dat dan de schrijver van Bartje -- met alle respect. Nu maar eens kijken of al mijn geschrijf ook nog ergens toe leidt.

Oh ja, het bloed kroop waar het niet gaan kon. Israel eiste al mijn energie op, al had ik er meer van dan ooit, want dit land bruist en kolkt en kookt, maar aan schrijven kwam ik niet meer toe. Ook niet aan roleplay, al miste ik het wel. Bij een zoektocht op het web naar een computerspel kwam ik een Nederlandstalig rollenspel via email tegen (Crazbyia), waarik meteen aan mee kon doen en waar ik binnen een jaar de spelleider werd. De verhalen die ik daar schreef kwamen on line te staan. En ik herontdekte mijn schrijven en ontwikkelde de technieken die ik o.m. bij Het Colofon geleerd had.

Nog steeds heb ik geen serieus schrijfproject dat ik af heb, of zelfs maar bezig ben af te ronden, zodat je ooit nog eens aan publicatie kunt gaan denken. Maar met de komst van het interactieve internet is dat ook eigenlijk niet meer nodig. Ik kom op forums, ik heb dit blog, ik leid mijn PbeM en al dat materiaal staan on line. Waarom zou ik me geen schrijver noemen?

Anne Frid de Vries, de schrijver. Ha!

Time to start again

It is the third or fourth time I start a blog. There is so much I write about and so much more I want to write about, I have to have a blog. I figured that out years ago, it just didn't work so far. It is your proper self-doubt, mixed in with more of the rest of a fears and lethargy that haunt me, which has kept me from maintaining, blogs or otherwise.

OK, so here goes one more time. Let's hope this time is for real.

The blog is not going to be about one thing. Fun as it may be that my name is Anne, while being a man. And though I could extend this whole identity blur with more stuff: I am Israeli, but no Jew. I may look Israeli, but I was born Dutch. I may be Dutch, but I am so glad to be away from that land, and wouldn't want to return, not for a million dollars. I want to regard myself as a Jew, although I was baptized as a Protestant Christian, but I live the life of any average secular Jew and then הלכה gets in the way. I flirt with conversion, but usually I am put off -- lots to write about that. I wish I could convert from a secular Christian, or a secular Nothing for that matter to a secular Jew, but for the time being no such thing exists.

And I could go on. There is and has been so much confusion around my person, that I could endlessly write about my identity.

I'd like to write about my creative writing as well. I'd like to publish my recipes; I write down what I cook anyway, so why not on the web? And I'd like to write about podcasts. I am an avid podcast listener.

Oh and one more thing: this blog is not going to be in one language. Expect English, Dutch and Hebrew. That's me.

More about the blog:
About Anne is a Man,
Why don't I give ratings to podcasts?,
What to write about a podcast?,
When do I write in my blog?,
When do I listen to podcasts?.

'A boy named Sue' wordt 'the Man called Anne'

Mijn naam is Anne. Ik ben een man. Ik kan me herinnneren dat ik op de kleuterschool wel eens uitgejouwd werd: "Anne is een meisje! Anne is een meisje!" Op mijn werk heb ik een collega die me wel eens plagerig toevoegt: "Maar Anne is eigenlijk een vrouwennaam." Het zegt iets over mannelijkheid en vrouwelijkheid. Er is een scheiding tussen die twee en het mannelijke wordt hoger ingeschaald. Een vent uitmaken voor een meisje is in die context denigrerend. Het omgekeerde vaak ook, maar dat is toch anders.

Als we het toch over namen hebben. Ik zie om mij heen al jaren een trend dat traditionele mannennamen ook door vrouwen gebruikt worden en aan meisjes gegeven worden. Ik hoor mensen hooguit klagen over de verwarring die dat met zich meebrengt, maar nooit over de gender problematiek die dit bij een meisje zou kunnen teweegbrengen. Vrouwennamen worden daarentegen nooit aan mannen gegeven. En in de beroemde song 'a boy named Sue' eindigt het relaas ondanks de ontdekte goede kanten van de naam met een hartgrondig: 'I still hate that name!'

Er zijn vrienden (opmerkelijk genoeg vooral vrouwen) die me wel eens gevraagd hebben of zo'n vrouwennaam me geen problemen met mijn mannelijke identiteit bezorgd hebben. Ik vind wel dat ik de nodige problemen met mijn mannelijke identiteit, mijn seksualiteit en zo meer heb gehad, maar ik zie dat niet origineren in mijn naam.

De naam is trouwens geen vrouwennaam. Ik ben vernoemd naar mijn Friese grootvader. In het Fries is Anne een jongensnaam, verwant aan Arne in noordse talen. De naam betekent Adelaar en is daarmee een volwaardig viriele naam als in de beste tradities. De verwarring ontstaat doordat men de Friese oorsprong niet kent of vergeet en zich laat verwarren door de klankmatige overeenkomst met de vrouwennaam Anne die komt van Anna.

Naarmate men verder van Friesland verwijderd is, is de associatie met de naam Anne er een van een vrouw, zonder enig voorbehoud. Met name buiten Nederland komt het bij een zinnig mens niet op om te denken dat Anne een man zou kunnen zijn, maar zelfs in Nederland is dat toch meer een secundaire, wat theoretische, mogelijkheid en is by default, om het zo maar een te zeggen, elke Anne een vrouw.

Je ziet hier ook een kloof tussen rationeel weten en ervaren. Zelfs ik denk bij een Anne aan een vrouw. Ik kreeg een keer een brief ondertekend door 'Anne' en veronderstelde met een vrouw van doen te hebben en kwam er tot mijn grote verrassing achter dat ook achter deze Anne een man school. Kortom, de vrouwelijke gender van de naam is een sociale conventie.

Dit betekent dat het jongetje dat nageroepen krijgt dat hij een meisje is, weerloos is. Hij weet dat het niet zo is, hij zou het zelfs kunnen uitleggen, maar hij kan de conventie niet veranderen. En zo verkeert hij in een soort fundamentele eenzaamheid: de mannelijke kant van zijn naam en dus van een deel van zijn identiteit is niet afdoende erkend in de sociale realiteit. De mannelijkheid is niet vanzelfsprekend en moet steeds opnieuw aangetoond worden.

Een essentiele kern van de identiteit moet dus als het ware steeds opnieuw bevochten worden. En ook al is de overwinning zeker; doordat het gevecht eindeloos is, is het in zekere zin ook een verloren zaak. Als een vreemdeling die bij voortduring naar zijn papieren kan worden gevraagd. De papieren zijn in orde maar de legitimatie is nooit definitief. Het is elke keer een legitimatie tot aan de volgende barriere. En dan moet er opnieuw gelegitimeerd worden. En daarmee, hoewel legitiem, blijft de aangesprokene tweederangs, een voortdurend geval van twijfel.

Een dergelijke vreemdeling zal in een mate van vrees leven: dat de dag ooit komt dat de legitimatie faalt en het gewonnen gevecht alsnog verloren gaat. Een dwaling in de bureaucratie, een onwillige controleur of een veranderde regel en dan wacht hem alsnog het lot van de vreemdeling zonder geldige papieren. Zo heb ik visioenen dat ik een vrouwelijke identiteit moet aanvaarden om mijn naam te kunnen behouden.

Het gekke is dat ik nooit mijn naam heb willen veranderen. Daarvoor is de realiteit te sterk dat het die Friese naam is die mij verbindt met de voorouders. Er kleeft een onuitgesproken trots en eigenheid aan die naam. De naam veranderen voelt aan als onzuiver en als een knieval aan een conventie die onwetend en dus eigenlijk dom is. Het voelt als een definitief verlies. In dat opzicht is de eenzaamheid dus ook verkozen.

Het alternatieve verlies is het verlies aan mannelijkheid. Het is iets dat zo vaak gebeurt dat het voor mij een alledaagsheid is. Het verlies is nooit definitief. In onze analogie: de vreemdeling wordt nog wel eens naar zijn papieren gevraagd en degene aan wie hij de papieren toont, neemt aanvankelijk aan dat ze niet in orde zijn. Pas na nader onderzoek is de legitimiteit hersteld. Als ik mijn naam invul op een formulier, word ik door de ontvangende instantie steevast als vrouw geclassificeerd. Daar waar ik opereer op het internet onder mijn echte naam, veronderstelt men een vrouw. Ja zelfs waar ik de gelegenheid heb om mijn geslacht aan te geven, wordt de door mijn opgegeven mannelijkheid regelmatig genegeerd en neemt de ontvanger mij als vrouw.

Zelfs als men niet gelooft in een direct effect van naamgeving op een kind, toch word je als persoon door die naam gekend en dus ook door de associaties die anderen bij die naam hebben en in dat opzicht is Anne heten obscuur en problematisch. Mijn innerlijke trots is eenzaam. Hij bestaat voor mij, maar is geen ervaring die ik delen kan. De manier waarop ik van binnen Anne heet is onkenbaar, zoals een zieke zijn ziekte beleeft, zoals een gevangene in zijn cel leeft en zoals een gek een psychose heeft.

Men zou kunnen tegenwerpen dat dat te ver gaat. Tenminste binnen het familieverband is de naam Anne erkend mannelijk en erkend als die van de patriarch. In mijn situatie echter wil het geval dat mijn neven en mijn vader ook naar mijn grootvader zijn vernoemd en dat ik de jongste van alle Annes in de familie ben. In mijn kindertijd, waarin ik dus buitenshuis voor meisje werd uitgemaakt, was ik binnenshuis weliswaar geen meisje, maar heette ik wel 'de kleine Anne' en daarmee was ik misschien wel man, maar toch niet meer dan een kind.

Anne is a Man!

My name is Anne, yet I am a man. Who'd challenge me? I am biologically a man, that is a fact. Apart from that, anyone who sees me has no doubt I am a man. The funny thing is, should I feel I am a woman and want a sex change operation and legally become a woman named Anne. In this day and age that is possible. One could say, I have complete freedom to discover and exercise my identity. I am fine being a man, though. In spite of all the confusion it causes, I am even perfectly happy with the name Anne. It has been suggested I'd change my name, but no one has ever remotely shown signs to require that of me. The idea that I would have to assume a female identity or be denied a male identity for having the name Anne, would be ridiculous by all standards.

As a result of going through life with such a name makes me somewhat indifferent of what labels may be applied to me. I know I am a man called Anne, and even though I have to reconquer that identity time and again, it doesn't make me lesser a man or less entitled to the name Anne. In other words, going through life being the man called Anne, makes me very self-conscious of my identities and rather indifferent of what others make of it. I am the first to know that I am and what I choose to be.

Yet, even if I hadn't been born with the name Anne, or had I not moved away from that remote part of this earth where men are named Anne, still one is not born a man. One is born a boy and no matter how obvious the course of affairs, in many ways, every man has to acquire his identity. Being called Anne while trying to become a man, makes that ordeal hardly any different, only maybe a tad more conscious and possibly sometimes, more confusing, just as any other identity in life. Having succeeded once though, probably thanks to adverse circumstances, the heightened self-consciousness allows one to be ever more determined to obtain and maintain any desired identity regardless of social conventions.