Anne de Vries de schrijver

"Ben je familie van Anne de Vries, de schrijver?"
Tegenwoordig wordt de vraag me niet meer zo vaak gesteld. Nee ik ben geen familie van de Schrijver van 'Bartje' en de kinderbijbel. En ik bid niet voor bruine bonen, al eet ik ze best graag, want ik bid niet voor het eten. Al zeg ik de ברכה voor de חלה op ערב שבת, maar of dat telt....?

Anne de Vries is een naam die je kunt associeren met schrijven. Een speciaal soort schrijven. De streekroman, het gereformeerde proza. Ik kom uit een gereformeerd nest en heb tot en met de universiteit binnen mijn zuil onderwijs genoten, maar heb me nooit met DE Anne de Vries geidentificeerd. Toen ik bedacht dat ik wilde schrijven (na het zien van de film 'The Prize', wat een giller!), dacht ik aan ander soort schrijvers. Ik heb Hesse geprobeerd te imiteren. Thomas Mann, Albert Camus en later Erich Maria Remarque, maar nooit Anne de Vries.

Ik heb in 1992 een verhaal gepubliceerd in De Lift over een lesbienne die verliefd wordt op een man -- geen regionale literatuur en gereformeerd was het ook niet erg. Er moeten dit jaar vier verhalen van mij uitkomen in een bundel van ervaring van Nederlanders in Israel, verder hbe ik geen grote daden verricht op schrijfgebied. Om met Jan Hanlo te spreken: ik ben micro-produktief. Daarbij heb ik ook altijd een maniakale kloof gehad tussen het niveau waar ik naar streefde (het allerallerallerhoogste) en het vertrouwen dat ik had in mijn eigen capaciteiten (nihil). Een tocht met meer klippen dan zee. Er zijn een paar verhalen langs de klippen geglipt, misschien dat ik ze nog wel eens ergens on line zet. Op mijn site http://www.k1k.nl of anders hier.

1998 is het jaar geworden van de totale omslag. Het jaar dat ik van burgerlijke status, vak, land, taal en werk veranderde. Het schrijven leek even dood te vallen, al zou blijken dat het bloed kruipt waar het niet gaan kan.

Israel werd mijn nieuwe land en omdat ik niet joods ben (dat zullen nog wel eens zien) had ik geen ander ticket om het land binnen te komen dan mijn huwelijk met Rachel Frid. Toen dat huwelijk werd erkend, konden we onze achternaam veranderen. Dat is iets dat in Israel zoveel makkelijker gaat dan in Nederland. In Nederland wilden we onze beide achternamen al combineren, maar ging dat niet zo een, twee, drie en heten we allebei zoals oorspronkelijk, met de toevoeging 'echtgenoot van'. Op die dag, daar op het kantoor van de immigratie, toen ons huwelijk werd erkend voor de Israelische wet, toen konden we ter plekke een nieuwe naam aannemen. Het had ook De Frid kunnen worden -- achteraf was dat misschien wel handiger geweest, maar ik hing meteen naar instandhouding en samenvoeging.
Is dat symbolisch? Is dat waar ik naar neig? Alles bewaren en de verworven elementen samenvoegen? Zoals ik de kwaliteiten van mijn ouders probeer samen te brengen al lopen ze uiteen en gaven ze in de gezinspraktijk van mijn jeugd meer frictie dan harmonie. Wil ik een jood-niet-jood worden zonder mijn calivinistische template op te geven? Ik denk het wel, al houd ik niet van dat calvinisme in heel veel opzichten, maar sinds ik wat van de basis (Erasmus, Geert Groote, Thomas a Kempis, Luther, Calvijn) ben gaan begrijpen (daarover later een keer meer), zie ik dat onversneden individualisme en die insteek ligt me wel, dat individuele kennen kenmerkt mij en dat is mijn kracht, geloof ik.
Hoe dan ook. Het werd een keuze tussen De Vries Frid en Frid de Vries, waarbij we er in vijf minuten uitwaren dat het tweede beter bekte.

Sindsdien ben ik Anne Frid de Vries. Hoe anders klinkt dat dan de schrijver van Bartje -- met alle respect. Nu maar eens kijken of al mijn geschrijf ook nog ergens toe leidt.

Oh ja, het bloed kroop waar het niet gaan kon. Israel eiste al mijn energie op, al had ik er meer van dan ooit, want dit land bruist en kolkt en kookt, maar aan schrijven kwam ik niet meer toe. Ook niet aan roleplay, al miste ik het wel. Bij een zoektocht op het web naar een computerspel kwam ik een Nederlandstalig rollenspel via email tegen (Crazbyia), waarik meteen aan mee kon doen en waar ik binnen een jaar de spelleider werd. De verhalen die ik daar schreef kwamen on line te staan. En ik herontdekte mijn schrijven en ontwikkelde de technieken die ik o.m. bij Het Colofon geleerd had.

Nog steeds heb ik geen serieus schrijfproject dat ik af heb, of zelfs maar bezig ben af te ronden, zodat je ooit nog eens aan publicatie kunt gaan denken. Maar met de komst van het interactieve internet is dat ook eigenlijk niet meer nodig. Ik kom op forums, ik heb dit blog, ik leid mijn PbeM en al dat materiaal staan on line. Waarom zou ik me geen schrijver noemen?

Anne Frid de Vries, de schrijver. Ha!