"Als dit een interview was," verklaart Lehmann in de uitzending, "dan zat ik hier niet." Wat is er dan mis met een interview? Lehmann legt de vinger op de pijnlijke plek. Interviewers kennen hun subject niet, hebben geen boeken gelezen en verder is het interview toch alleen maar om ongezonde nieuwsgierighied te bevredigen. Waarom zit hij dan toch hier? De interviewer Wim Noordhoek is een bekende, dus die heeft wel weet van de man tegenover hem en komt niet met de obligate nieuwsgierighied, mag je hopen. Het is merkbaar dat Noordhoek en Lehmann goede bekenden zijn, maar het draagt niet overal bij tot de kwaliteit van het interview, want dat is het uiteindelijk toch wel.Verder verklaart Lehmann dat hij niet is opgevoed, maar 'neergevoed' en omschrijft hij zijn huis als de verschrikkelijkste plek van zijn leven -- of iets dergelijks. Je wordt er een beetje duizelig van, ik wel. Het is ontegenzeggelijk prikkelend en komisch en bij tijd en wijle verrassend diep, of verrassend raak. Wat te denken bijvoorbeeld van Lehmann's haast terloopse opmerking dat de grootste bedreiging voor de mensheid het moslemfundamentalisme is. Let wel, het is 1990. Hoe dan ook, dit is een terzijde in weer een ironie. Ironische terzijdes te over.
Meer Marathon Interviews:
Marita Mathijsen,
Ruud Lubbers,
Jan Leijten,
Bertus Hendriks,
Gerrit Wagner.
