Douwe Draaisma bij Simek 's Nachts

Simek was weer eens echt heel goed. Misschien heeft de vakantie hem goed gedaan. In ieder geval had hij het soort gast dat hem ligt: Douwe Draaisma. (Andere voorbeelden waren Daniel Lohues en Harry Muskee; zit het hem in de pretentieloze, nuchtere en tegelijk openhartige, tentatieve noorderlingen en oosterlingen?) Het zijn de mooiste uitzendingen, waarin de gast en Martin geconcentreerd aan het spreken zijn en er ter plekke een ontdekking wordt gedaan.

In deze uitzending wordt het verband tussen arrogantie en verlegenheid ontdekt. De aanleiding is ook al mooi. De uitleg van Draaisma dat verlegenheid een vorm van narcisme is. Degene die verlegen is, is eigenlijk teveel met zichzelf bezig en dat inzicht gaf hem de uiteindelijke drijfveer om zijn verlegenheid op te geven. Het ging samen met het verdwijnen van de arrogantie, de etterige, verveelde middelbare scholier. En dan zien ze het verband. Dat zijn de krenten in de pap.

Het heeft me teruggebracht bij mijn liefde voor dit programma. Daarom houd ik van Simek 's Nachts. Daarom is het de eerste podcast die ik ooit beluisterde en zal ik ook altijd blijven luisteren. Daar heeft hij zijn krediet verdient en kan ik hem zijn gestuntel vergeven. Want, ach, wie niet probeert die zal niet stuntelen, maar ook niet slagen. Wie stuntelt, grijpt tenminste naar de kans. Alles beter dan de veilige weg. Ik denk dat Martin Simek daar hartgrondig mee zal instemmen.