Sterke verhalen - podcast recensie

De journalist Tom Tacken is de maker van twee goede, Nederlandstalige, geschiedenis podcasts. Het beste bewaren we tot het laatst. Tom heeft zich in een bepaald onderwerp verdiept en maakt er een specialistische podcast over, maar voordat hij daaraan begon, heeft hij de podcast Sterke Geschiedenis opgestart, waarin alle onderdelen van geschiedenis aan de orde kunnen komen.

In Sterke Geschiedenis ontpopt Tom Tacken zich als de Bob Packett van het Nederlandse taalgebied. Hij pakt alles aan en weet er uiterst enthousiast over te vertellen. Er zijn ook verschillen. Tacken geeft niet altijd zijn bronnen weg, hoewel ik er wel een paar kan raden. Zijn episode over de Krimoorlog lijkt sprekend op In Our Time's programma over The charge of the Light Brigade. Verder brengt Tacken niet elke werkdag een nieuwe podcast uit. Dat is eigenlijk wel een voordeel. Daar waar Bob een beetje uitgeblust raakt en er af en toe voelbaar op routine zich doorheen praat, is Tacken altijd fris.

Daarbij komen we op het uitnemend sterke punt van Tom Tacken: de tekst. De monoloog is perfect gecomponeerd en uitgevoerd. Ik ken geen podcaster, ook niet Bob Packett, die zo pakkend een verhaal weet te vertellen. De spanningsboog is feilloos opgebouwd, de zinnen lopen uiterst soepel en zijn goed te volgen (sommige geschreven taal past meer bij lezen, maar Tom laat zich perfect beluisteren) en er is geen woord teveel of te weinig in de tekst opgenomen.

Als er al kritiek te leveren valt op het werk van Tacken dan is het op kleine punten. Zo zijn er uitdrukkingen die hij erg graag bezigt en die meer dan normaal terugkomen. Een leider die de macht krijgt toegespeeld, 'wordt op het schild gehesen' en wie de macht heeft, 'zit aan de knoppen' in het jargon van Tacken. Verder vertelt hij geschiedenis als een Lou de Jong, dat wil zeggen met een stevige portie moraal in het narratief. Tackens geschiedenis zit vol met Machiavelliaanse leiders, incompetente heersers, stakkerige slachtoffers, een enkele pure held (zoals M.L. King) en natuurlijk Hitler, die nogal eens 'het monster' wordt genoemd. Het is natuurlijk een kwestie van smaak, maar mijn voorkeur voor nuance is niet altijd gediend van dit soort eendimensionale, dikke-penseelstreken. Daarbij geeft Tacken blijk van een grote eruditie in de historie en in zo'n uitgangspositie zou je veronderstellen dat hij in staat moet zijn meer subtiliteit in het verhaal te brengen.

In het toch wat schrale landschap van de Nederlandstalige podcasts, vind ik hem een lichtend voorbeeld. Ja zelfs de institutionele makers kunnen nog wat van hem leren. Niet alleen de underachievers van de Volkskrant en NRC, maar zelfs OVT van de VPRO mag bij Tacken te rade gaan.