Met voebele blijft het hart op de plaats (2)

Het pakte heel anders uit dan ik had verwacht. Zodra we speelden had ik geen enkele twijfel meer waar mijn loyaliteit heenging. En mijn zoontje had nog zo gezegd: als ik Shrek moet opgeven voor het voetballen moet je Israel aanmoedigen. En mijn vriend Job kwam langs om de tweede helft mee te kijken en hij zat ook al zo hartstochtelijk mee te leven met de Israelische spelers. ("Goede keeper zeg! Hoe hoe heet-ie, Al Madon?")

Ik was voor oranje, niets aan te doen. Verder was het maar een matige partij met veel balverlies. In de tiende minuut schoot Maduro de 1-0 binnen en daar bleef het bij. Het spel golfde op en neer, maar was aan beide kanten te slordig om iets fatsoenlijks te laten zien.

Hoopte ik op beter voetbal? Nee; nou ja, ook, maar vooral toch bleef ik hopen op 2-0, 3-0 en een oranje stoomwals.

Zal het nou altijd zo gaan? Nooit meer gemengde gevoelens? Ik kan het me haast niet voorstellen. Op andere vlakken kan het anders lopen, maar in voetbal zijn de kaarten reeds lang verdeeld.