Interview Vrijdag podcast: Uri Rosenthal

Op technisch niveau is er heel veel mis met de podcast van de VPRO Interview vrijdag. Het zal allemaal te maken hebben met de hoeveelheid middelen die de VPRO in zo'n produkt kan steken, maar als luisteraar zit je er maar mooi mee. Je krijgt een integrale uitzending, inclusief overbodige nieuwsflitsen en reclameblokken. Daarbij is de doorgegeven informatie ook niet correct. Wordt er gezegd dat we een interview met Uri Rosenthal krijgen, blijkt het een panel discussie met Rosenthal en anderen (onder meer Paul Cliteur) over de beveiliging van Ayaan Hirsi Ali. Ook interessant, maar niet wat er op de verpakking staat. En hoeveel kost het nou om daar wat aan te doen.

Goed, we hebben het dus over Ayaan. Persoonlijk kan ik die discussies niet goed velen omdat de Nederlandse lulligheid weer danig opspeelt. Gelukkig hebben Paul Cliteur en Uri Rosenthal in ieder geval geen goed woord over voor de volslagen stupide en wel heel erg gevaarlijke opmerking dat sommige mensen het er ook wel naar maken. Alleen al daarom zou ze zelf die beveiliging op zich moeten nemen? Zo kan je de vrijheid van meningsuiting ook inperken. Zonder dat de staat het zelf doet, maar door allerlei tuig dat zich van bedreigingen bedient een vrijbrief te verschaffen.

Maar eigenlijk vind ik in principe de discussie al heel bedenkelijk. Ik heb niet alles gevolgd, maar ik mis toch wel het uitgangspunt: wie ergens aan begint moet het afmaken ook. De Nederlandse staat heeft gemeend dat Ali beveiliging nodig heeft, dan moet je niet opeens ophouden wanneer de dreigin er nog steeds is. Oh valt het tegen? Blijkt het allemaal wel erg duur? Ja jammer dan, helaas houden terroristen geen rekening met de armoede van een geplaagd land als Nederland.

Ook vind ik de voortdurende verwijzing naar de VS heel bedenkelijk. OK, ze doen het daar anders, maar betekent dat a prima facie dat wij het dan ook zo moeten doen? Dat is een autoriteitsargument. Ach, waar het eigenlijk om draait en waar men niet eerlijk voor uit durft te komen dat zijn de kosten, alsmede een soort Ayaanmoeheid. Dat laatste is wel heel erg als het relevant mag zijn en dat eerste, wanneer eenmaal helder, ontmaskert de Nederlandse mentaliteit ook heel nadrukkelijk. We hebben graag de mond vol over allerlei principes, maar krabbelen wel heel schielijk terug als het opeens wat meer inzet vergt.