Jan Rot (Šimek ’s Nachts -- podcast)

Op zondagnacht, op radio 1, is er een interviewprogramma waarin Martin Šimek spreekt met een gast. Als het goed is komt de uitzending een paar dagen later uit als podcast.
Dit is mijn ultieme podcast. Ik had nooit geweten dat podcast bestond als ik niet op zoek was geweest naar een manier om de interviews van Martin Šimek te beluisteren. Voor hem installeerde ik een muziekprogramma, op hem had ik als eerste een abonnement en hoeveel abonnementen ik al opgezegd heb, Šimek 's Nachts blijft in mijn playlist.

Het valt ook wel eens tegen hoor, Martin is erg gevoelig voor zijn gast. In zekere zin zou je kunnen zeggen dat de gast het programma maakt of breekt. Maar het blijft natuurlijk Martin Šimek die dat mogelijk maakt. En wanneer de gast past en de chemie begint te werken dan bloeit er een bloempje op de radio.

Op 13 mei was de gast Jan Rot en de krenten in de pap bestonden deze keer uit een paar uitspraken die Jan deed, die bij mij binnenkwamen als positieve mokerslagen. Wat hij over zichzelf zei, dat had over mij kunnen gaan.

Dat begint bijvoorbeeld met iets kleins als het accent. "Oh u hebt een beetje een accent," zegt Martin en dan legt Jan uit dat hij accenten overneemt van anderen. "Een soort kameleon qua taal," en hij neemt het voorbeeld van het meest aanstekelijke accent, waar ik ook meteen mee voor de bijl ga: het Vlaams.
Maar dat is nog kinderspel. Veel later gaat het erover dat hij na 23 jaar in Amsterdam gewoond te hebben zonder moeite de stad de rug toekeert. Šimek wil suggereren dat Jan dat doet voor zijn gezin, zijn kinderen en dat is natuurlijk wel een aanleiding geweest, maar dan zegt hij iets dat ik ook voelde toen ik na 14 jaar Mokum vaarwel zei: "Dat is gewoon klaar. Amsterdam is klaar. Amsterdam had het."

Ten slotte het mooiste. Martin vraagt: "Hoe is 't met U." (Ook een beetje Vlaams?)
Jan: "Ik ben zeer tevreden, op 't ogenblik."
Martin: "Met wat?"
Jan: "Met zowel privé, als werk, als in het leven staan. Dat is wel eens anders geweest, maar dit zijn mooie, mooie jaren. "
Martin: "Ja. Dat vind ik leuk voor U. Zou U daar iets over willen zeggen, over die verandering? Hoe komt die, waar komt die vandaan?"
Jan: "Ik heb altijd het gevoel gehad dat er één iemand in mijn leven ooit zou komen, en als je die niet vindt, dan is het leven heel spannend en 't is ook heel leuk dat zij ook overal om de hoek kan staan, maar dat maakt ook onrustig en op een gegeven moment, zes jaar geleden, heb ik mijn ware liefde ontmoet. Ik denk, ah, hier wil ik mee trouwen, hier wil ik altijd bij blijven. Ik hoop dat ik nooit meer bij iemand anders in bed lig."
Martin: "Dat is tamelijk laat, want u bent van '57."
Jan: "Ja, ik was 42."
Daar draaide het dus om. Dat gevoel had ik ook altijd en toen ik eindelijk die ene vond (ik was 30), was ik ook in staat daar alles voor te doen. Het was ineens duidelijk.

Negen jaar geleden....

Koninginnedag viel op een donderdag. Ik wist wel dat het mijn laatste koninginnedag ooit zou worden, maar vertrekken naar Israel leek nog een abstractie. Bovendien, ik had het nooit op de oranjedag gehad, zou ik daar nu ineens sentimenteel over worden? Daardoor viel afscheid nemen tussen wal en schip. Ik had niet echt het gevoel dat ik wegging terwijl ik het wel wist. Dat was op 30 april 1998.
Op 12 mei 1998, was het de laatste, volledige dag in Nederland. Pas toen begonnen mijn zenuwen te gieren. De hele dag voelde ik me ongewis. Niettemin was er nog veel te doen. Patrick kwam langs om me te helpen mijn inboedel in te pakken. Dat sleepte me erdoor. Mijn moeder kwam nog even langs voor afscheid en later op de avond ging opeens nogmaals de bel. Jos, mijn boezemvriend van jaren daarvoor, maar die ik uit het oog verloren was, kwam de trap opstommelen. Hij was toevallig in de buurt en zonder te weten dat ik op het punt stond te vertrekken kwam hij langs. Bijpraten en afscheid nemen in een slag. Alsof het symbolisch was, dat ik afscheid nam van mijn leven in Nederland en alsof het lot wilde laten zien: kijk het zal voorgoed zijn.
De volgende dag liep alles echter vanzelf, hoewel ook die begon met nog weer een symbolische handeling: mijn fiets verkopen.
Nico ging met me mee naar Schiphol en vliegen maar.
Aan boord werd er een kaasmaaltijd geserveerd, zodat ik uitgehongerd voet op Israelische bodem zette. Dat was in Eilat; het was een vlucht via Eilat naar Tel Aviv. Later bleek dat ze daar ook mijn bagage hadden uitgeladen, zodat ik met niks dan handbagage in Tel Aviv arriveerde. Rachel parkeerde de auto van haar broer op David HaMelekh en we liepen naar Sderot Immanuel.
Alles was achtergebleven; ik begon een nieuw leven. Dit was een geboorte.

History 5 - Thomas Laqueur

European Civilization from the Renaissance to the Present. If you got that pictured, you will have a firm grip on the world today, the western world in particular. Where to get that kind of education from, if not from a library full of books, or a course at the university?

The University of Berkeley offered such a course in 2006, in the spring and repeated in the fall, I had the privilege of being there. Not really, but by virtue of the podcasts they made out of the lectures. I didn't even miss out on the slide shows. I emailed the lecturer, Professor Thomas Laqueur (photo) and he made sure I got access to the Berkeley service area and could download the presentations, and I did.

This podcast is extremely worthwhile. It takes some getting used to the fact that one is not present in the room. Also the length of the lectures (80 minutes) and diversions in real time make for tough listening. Not to mention the professor's occasional absent-mindedness (he can stop mid sentence) or awkward giggling. I actually applaud his courage to put such raw material on line, one could easily burn the series down on account of these features. But all of this, for me, is invariably and for ever, compensated by the depth of the history. This course truly gives insight into 1450-2000, if you ever wanted it. Reading on from there, thinking on from there, listening on to more detailed podcasts on particular incidents from there, makes one blessed with a formidable frame of reference.

I am already waiting for the next world history course Berkeley is going to put on-line and until then, I keep going over Professor Laqueur's lectures one by one. If you want to know what my lunch break looks like: making and eating salad while listening to history 5.

The Skeptics' Guide to the Universe

I live in a world neither of great believers or of great skeptics. I grew up in a world of believers though, especially in alternative medicine, and when I made it to university I began to lean towards skepticism, even if I let my mom drag me to cold readings on Tuesday evenings. However, leaning towards skepticism is sometimes not enough. Much of alternative medicine has taken on a patina of credibility and consequently the larger public, though no great believers, forget to be skeptic. The same goes for the wide arrange of self-help books and workshops that are delivered. Hence, I think many good people need a skeptic wake up call and the academics, tooled with healthy doubt and skilled in method, should be less lax in bringing this to average person at large.
What is more, skepticism has become a political need. Claims of creationism 'to be heard' in the secondary schools seem a prima facie evidently justified, so that one loses sight on the threats this implies for the quality of education. The next step is that 'to be heard' can be claimed by alternative ideas of history that are just as poorly founded as creationism, like all sorts of conspiracy theories or even Holocaust Denial. Before you know it, Science will be viewed as just one of many perspectives on truth and reality. Democracy as a justification of just any opinion, grading irrefutable religious, esoteric and wildly fantastic ideas in the same class as those that are collective, conventional and connected and those that are arrived at methodically and open to scrutiny at all times.

So, it is very good that some people take up the challenge and send around the skeptical wake up call. One such call is the weekly podcast: The Skeptics' Guide to the Universe. Especially when the podcast features an interview with a professional in one field or another (even of pseudo-sciences), such as this week's issue, #94, are in my opinion especially worthy.

הכתובה - אפרים קישון

למה היינו בקמרי אמש?

קומדיה משעשעת המתרחשת בישראל של שנות הששים.
גיבורי המחזה הם אלימלך(שלמה בראבא) השרברב ואישתו שפרא (ענת וקסמן), יוצאי קיבוץ. בתם איילה (שירה קצנלבוגן) עומדת להתחתן עם רוברט (אבי גרייניק) נצר אקדמאי שמתכנן את החתונה בדיוק ליום ההולדת של אמו השלטנית. כדי לאשר את הנישואין על הכלה להציג את הכתובה של הוריה. אלימלך, שמנהגיו גסים אך לבו רך ושפרא עקרת בית שחוטא מדי פעם בתפירה לא בדיוק זוכרים מתי התחתנו ומי חיתן אותם. הם זוכרים שאהבו, שעברו לחדר משפחה וזהו זה.
לאחר חיפש והכתובה לא נמצאה מתחילים לחשוב שאולי לא התחתנו כלל.
איילה מציעה להורים להתחתן, מה שגורם לחשבון נפש מר אך קומי האם זה/זו הבן-זוג שהיו בוחרים אחרי עשרים וחמש שנה של נישואין כשניתן להם לבחור מחדש. שפרא מעקרת בית כנועה הופכת לאישה אסרטיבית שיודעת מה היא רוצה. השכנה האלמנה (רוזינה קמבוס) מנצלת את המצב ומנסה בכל קסמיה לפתות את אלימלך. קיבוצניק צעיר(דן שטג) שלא מבין למה הוא הגיע לבית המשפחה אך יודע טוב מאוד למה הוא נשאר, הבת. ובסוף כמו כל קומדיה כל בא על למקומו בשלום, אלימלך מגלה את אהובת לבו מחדש, הלו היא שפרא. הבת מבטלת את החתונה ומוצאת את עצמה בזרועות הקיבוצניק הצעיר. והשכנה היא מוצאת מושא צייד חדש, החתן שזה עתה נזרק. והכתובה.... אפילו אותה מצאו.

In our time

Talkradio is dead, podcasting is alive, long live Talkradio reincarnated. Radio stations understand the power of podcasting and deliver a pick of their programs after broadcast to the podcast community. One such station is the cream of the crop in media land: the BBC and among the podcasts they deliver is the great radio four rubric In Our Time.

On the site is plainly says: "Melvyn Bragg and guests investigate the history of ideas." However this could mean anything. Bragg is a well informed and well prepared host and receives in this program great scholars who generally do a wonderful job at bringing the peak of their understanding into the discussion. Just the perfect setting for discussing the history of ideas. Nine out of ten items are truly interesting and beyond.

The only minor point being, given that this basically is radio and not podcast, the show lasts some 40 plus minutes, not a minute more. If you look at similar high level podcasts you will see that up to eighty minutes can keep you bound to the pod with such stimulating conversation going on. So, quite invariably I am left with some sense of having nearly scratched the surface and missed out some truly worthwhile remarks from the guests, but all in all, In Our Time is a beacon in my week of podcast listening.

Every Thursday I urge my reader to get updated on the feed asap and when download starts, I am a man giddy with anticipation. And when by Friday morning I come round listening and I hear the opening voice, an upper-class British accent announcing: "This is a download from the BBC," I am one happy man.

And the latest edition? On Victorian Pessimism. Sounds boring? I admit I didn't expect much myself -- though I should know better. Victorian Pessimism could be current pessimism. The subject comes to life, you forget it is about the nineteenth and not the twenty-first century.