Zowel Van het Reve als Van Amerongen spreken in prachtige volzinnen. Op voorhand is het al een feest van welbespraakt intellect. Nadat God is afgedaan als een soort Idi Amin en Freud als de kwakzalver van Wenen is het tijd voor Van Het Reve's politieke kleur. Hij stemt nog wel PvdA, maar begint naar de VVD te leunen en dit is het signaal voor Van Amerongen om bij elke gelegenheid die zich verder voordoet aan de VVD te refereren als 'jouw partij'. Van het Reve laat zich er niet door uit de tent lokken, waardoor het van villain tot flauw en kinderachtig wordt. In plaats daarvan had ik graag uitgebreider te horen gekregen hoe Karel van communist tot liberaal is geworden.Waar Van Amerongen de zwakke schakel is, met weinig doorgravende vragen, geen kennelijk plan waarover hij Van het Reve tot verrassende of openhartige uitspraken wil lokken en af en toe wat ongearticuleerd gemompel, is Van het Reve de ster. Is alleen de topkunst echte kunst? Nee hoor. Een slecht mens is ook een mens en dus is een slechte kunstenaar ook een kunstenaar. Ik vind Rembrandt beter dan Poortvliet, maar daarom kan Poortvliet nog wel een kunstenaar zijn. Bovendien, als iemand een Poortvliet aan de muur heeft hangen, weet je zeker dat hij daar van houdt. Met een Rembrandt aan de muur kan het ook zo zijn omdat men denkt dat dat goed staat.
Uit andere bronnen komt Van het Reve naar voren als een man die zich nogal eens verschuilt achter valse bescheidenheid. Alsof hij niets gelezen heeft en nergens verstand van heeft. Dat is in dit interview niet anders. Van Amerongen benoemt dat een paar keer, maar pusht Van het Reve nauwelijks, terwijl dat best gekund had. Van Amerongen zelf verschuilt zich ook, met een toon die ik wat badinerend en ijdel vond. Het was een goede podcast, maar het had een betere interviewer verdiend.
Meer Marathon Interviews:
Jan Montyn,
Arthur Japin, Johannes van Dam,
Mr. G.B.J. Hiltermann,
James Kennedy,
Dick Berlijn.
1 comment:
Heb je recensie pas gelezen nadat ik de vijf uur zelf geconsumeerd had. Met smaak, want twee gehemelde giganten in het krijt boeien sowieso. Maar je slaat wel de spijker op de kop. Van Amerongen valt als interviewer door de mand. Zijn eigen eruditie en vooringenomenheid (dat gezeur over Van het Reves naschrift bij die rare brief van een of andere huisarts)zitten 'm duidelijk in de weg. Maar Van het Reve, de schrijfkamergeleeerde, wekt met zijn gespeelde verbazing ook nogal eens irritatie op. Hij kent maar een enkele Nederlandse minister bij naam: jaja.
Zou het beter uitgepakt hebben als Van het Reve Van Amerongen had geïnterviewd? Ik ben er niet zeker van.
Post a Comment