Wat rechtvaardigt het marathoninterview als zodanig? Wat maakt het beter dat de interviewer en geinterviewde niet een half uur of een uur, maar vier, vijf uur bij elkaar zitten om met elkaar te spreken? En dat terwijl de luisteraar zonder enige verdere redactie kan meeluisteren? Er zijn er in de serie marathoninterviews van de VPRO waar de lengte mij een bezwaar lijkt. Of waar het interview eigenlijk een opeenstapeling van meerdere interviews is.
Het interview dat Hans Simonse met Bert ter Schegget had op 11 augustus 1989 is echter een voorbeeld van een natuurlijk voortgaand gesprek, waar de grote verdienste van de tijdsduur is dat het gesprek ook echt de diepte in gaat. De complexe positie van de theoloog en ethicus Ter Schegget tussen Christendom en atheisme, tussen linkse maatschappijkritiek en ook deel van de maatschappij zijn. Uiteindelijk komt er ook fikse kritiek op het liberale pluralisme, dat in 1989 misschien nog heel erg outlandish klonk, terwijl het anno 2007 veel duidelijker is wat Bert daar nu eigenlijk mee bedoeld heeft.Daarbij gaat het over ethiek in verhouding tot technologie, over tolerantie en multiculturalisme en de afwijzing van bepaalde opvattingen (het voorbeeld Rushdie komt aan de orde). Je zou het interview wel drie keer moeten beluisteren om in de tentatieve, zoekende en intens subtiele opvattingen van Bert ter Schegget antwoorden besloten liggen die vandaag meer dan ooit actueel zijn.
Meer Het Marathon Interview:
Lea Dasberg,
Rudi Kross,
Ina Muller van Ast,
Jan Wolkers,
Henk Hofland (o.a.).
No comments:
Post a Comment