Een grote podcast voor een klein publiek

Veertien Achttien is een van de allerbeste podcasts die op het net te vinden zijn. Dat heb ik al vaker geschreven en om nou niet in herhaling te vervallen, zal ik het anders zeggen: Veertien Achttien is een van de allerbeste podcasts die op het net te vinden was. Verleden tijd.

Het betekent niet dat Veertien Achttien, de grote podcast over de grote oorlog, afgelopen is, of voortijdig podfaded is. Tom Tacken, de onvermoeibare maker van deze serie biografieen, gaat gewoon door. Hij gaat zelfs langer door, voorbij de wapenstilstand van 11 November 1918, wat aanvankelijk de planning was. Er wordt doorverteld tot en met de tekening van het Verdrag van Versailles in 1919. Maar al dit moois komt niet meer in de feed, zal niet meer publiek beschikbaar zijn.

Het is niet de eerste keer dat Tackens provider hem in de steek laat. Toen dat eerder gebeurde wist hij zijn feed bij een ander te plaatsen, maar nu ook deze feed niet meer werkt heeft de podcaster de moed opgegeven. Het is al genoeg moeite om de afleveringen te produceren, er moet niet teveel overhead bijkomen om al dat moois voor niets bij het internetpubliek te krijgen. Wat overblijft is om, voor een niet al te groot bedrag, volger van Veertien Achttien te worden. Dan krijg je tekst en uitleg persoonlijk toegestuurd en kan je genieten tot het einde.

Voor Tom Tacken is het een begrijpelijke beslissing, maar voor het medium podcast is het een grote klap. Ooit leek het mogelijk om met bescheiden middelen, uitzonderlijke audio bij een geinteresseerd publiek te krijgen. Voor de maker eiste het nauwelijks meer dan de inzet van het produceren en voor het publiek was het aanbod gratis. Het klonk altijd al een beetje te mooi om waar te zijn, maar het impliceerde wel een fantastische vrijheid van expressie. Het leverde een prachtig rijk geschakeerd en geinspireerd medium op. Veertien Achttien is niet de eerste podcast die ik zie verdwijnen van dit utopische toneel. Ik vrees een beetje dat het symptomatisch is en dat we geleidelijk terug komen bij wat media in de tijd voor internet ook al was: een wereld gedomineerd door giganten en tamelijk flauwe main-stream produkten.

Als er al een weg daaruit is, terug naar de vrolijke anarchie van podcast uit, laten we zeggen, 2007, dan lijkt mij dat het publiek moet gaan betalen. Als een podcast als Veertien Achttien voldoende volgers heeft, kan het zijn onafhankelijkheid terugwinnen. En dan kan Tacken doorgaan tot 1948 - om maar eens wat te noemen.

Meer Veertien Achttien:
Sholem Schwarzbard,
Bernard Freyberg,
Richard Huelsenbeck,
Veertien Achttien nieuwsbrief (PTSD versus shellshock)
Sir Mark Sykes.