Het is met Paul von Hindenburg een beetje zoals met de naar hem vernoemde zeppelin. Een grote naam geplakt op een groots gevaarte dat een grootse reis aflegt en uiteindelijk in een vlammenzee, razendsnel een roemloos einde vindt. En is er alleen nog de huilende reporter, die weeklaagtover het vreselijke lot van de opvarenden. Dat is het gevoel dat ook beklijft na het horen van zijn biografie op Tom Tackens podcast Veertien Achttien.
Von Hindenburg vocht al in de Frans-Pruisische oorlog in de negentiende eeuw. Als de Grote Oorlog uitbreekt is hij eingelijk met pensioen, maar komt dan toch nog naar het fornt om Duitsland te redden tegen de Russen. Daarbij schijnt hij doorgedreven te hebben dat zijn de slag de slag bij Tannenberg werd genoemd, als verwijzing naar de middeleeuwse slag bij Tannenberg. Een man met gevoel voor historie dus.
Maar hoe goed was dat gevoel voor historie. Omkijken kon hij wel, maar vooruitkijken? De grote Hindenburg voerde de eerste wereldoorlog met alle anderen, als alle anderen. En als het misgaat weet hij het blazoen schoon te houden, al suggereert de versie van Tacken dat Hindenburg, als hij de dolkstootlegende al niet verzonnen heeft, er toch gretig van geprofiteerd heeft. Zo schopt hij het als krasse tachtiger to president van de Weimar Republiek. Hij helpt Adolf Hitler in het zadel, zij het niet van harte, maar zeker niet mwet het idee dat dit het doodvonnis van zijn Duitsland is. Al gauw sterft hij. En niet lang daarna is de ramp met de Zeppelin en daarna een nog grotere vlammenzee. Niets rest de kijker dan te weeklagen over het lot van de opvarenden.
Meer Veertien Achttien:
Oskar Potiorek,
Kato Takaaki,
Maximilian von Spee,
Khudadad Khan,
Käthe Kollwitz.
No comments:
Post a Comment