Louis Tas - Simek 's Nachts recensie

En zo komt het fatale moment langzaam dichterbij. Er zullen nog twee, hooguit drie uitzendingen met Simek op podcast te bespreken zijn en dan is het afgelopen. Een lezer op dit blog liet een commentaar achter dat in de laatste uitzending, die van 14 december, Simek het afscheid het interview laat overschaduwen. Dat kan ik nog niet beluisteren, want er is nog geen podcast van gemaakt, maar ik kan al wel vertellen dat Martin in de uitzending met Louis Tas voor het eerst gewag maakt van het aanstaande afscheid.

Martin Simek houdt zich nog in. 'Het is niet anders', lijkt hij te willen zeggen, maar er was een onafgemaakte zin die me bijbleef. "de RVU heeft me ontdekt," begint hij en waar gaat die zin naartoe vroeg ik mij af? De RVU heeft me gemaakt en nu mogen ze me ook afbreken. De RVU heeft in me geinvesteerd, maar heeft geen sentimenten. God geeft en god neemt ook weer weg. Wat verbeelden ze zich wel. Of: ik dacht ergens thuis te horen en nu word ik er zonder pardon of goede reden uitgeschopt.

Louis Tas is niet de eerste holocaust overlevende die Simek interviewt. Hij is niet de eerste die in snikken uitbarst tijdens de uitzending. Maar deze keer gebeurde dat wel in de allerlaatste seconde. Het afscheid slaat al met de laatste muziekkeus van de gast - Orfeus. Wat os dit vraagt Martin, argeloos. Er komt een halve zin als antwoord: hij probeerde zijn geliefde uit de onderwereld te redden... En daar stokt het in huilen. Uit de onderwereld redden. Kennelijk een onmogelijke opgave die we toch steeds weer aangaan.

Meer Simek:
Piet Hein Eek,
Ernst van de Wetering,
Ageeth Veenemans,
Marc de Hond,
Geen podcast?.